Joël Vandroogenbroeck był jednym z najbardziej kreatywnych myślowo muzycznych artystów idących w tym samym rzędzie z podobnymi mu wizjonerami, Robertem Frippem i Frankiem Zappą, a Brainticket zdecydowanie był jego oczkiem w głowie. Tyle, że Brainticket to nie zespół, a raczej stale obecna muzyczna podróż przez Czas i Przestrzeń. Jeśli niektórym wyda się to nierealne niech posłucha niesamowitej muzyki zespołu. Ich debiutancka płyta zatytułowana „Cottonwoodhill” ostrzegała nieświadomych nabywców słowami „słuchaj tej płyty tylko raz dziennie, bo inaczej twój mózg może zostać zniszczony” i „(…) po wysłuchaniu tego albumu twoi przyjaciele już cię nie poznają”. I chociaż te ostrzeżenia brzmią jak promocyjne koszałki-opałki, w rzeczywistości bliskie są temu, co odczuwa się po jego wysłuchaniu. Na szczęście w muzyce Brainticket jest coś więcej niż niszczenie szarych komórek.

Historia zespołu jest nierozerwalnie związana z Joëlem Vandroogenbroeckiem, belgijskim cudownym dzieckiem muzyki, który dał swój pierwszy publiczny koncert w wieku sześciu lat występując przed żołnierzami amerykańskimi, którzy właśnie wyzwolili Belgię spod okupacji nazistowskiej podczas II wojny światowej. Urodzony 25 sierpnia 1938 r. w Brukseli, młody Joël całkowicie poświęcił się muzyce, stając się najmłodszym zwycięzcą nagrody Art Tatum, w kategorii jazzu. Miał wtedy niecałe 15 lat. Potem podróżował po Europie z orkiestrą Quincy Jonesa grając na Wystawie Światowej w Brukseli w 1958 roku, oraz z legendarną włoską orkiestrą symfoniczną RAI. Pod koniec 1969 roku razem z gitarzystą Ronem Bryer’em i perkusistą Wolfgangiem Paap utworzył Brainticket,

Joël wyobrażał go sobie jako ruchomą społeczność, a nie tradycyjny zespół, stąd między innymi ciągle zmieniające się składy i lokalizacje. Cała ta koncepcja ukształtowała się kiedy do składu zrekrutował brytyjską wokalistkę Dawn Muir, oraz basistę Wernera Fröhlicha i perkusistę Cosimo Lampisa, czyli sekcję rytmiczną szwajcarskiego zespołu Toad. Skład odzwierciedlał międzynarodowy klimat, który sprawił, że zespół nie brzmiał ani brytyjsko, ani kontynentalnie, w zasadzie nie było to nic, co przypominałoby kogokolwiek w tamtym czasie. Uzupełnieniem płytowej społeczności debiutu był szwajcarski producent Helmuth Kolbe. Zapewnił on elektronikę, efekty i był odpowiedzialny za znaczną część rewolucyjnego brzmienia albumu, który wprawił (i wprawia nadal) w osłupienie wielu słuchaczy. Warto wspomnieć, że przed albumem ukazał się mało znany, dziś już praktycznie zapomniany singiel „Places Of Light”, który, co ciekawe, wyszedł pod nazwą… Cottonwoodhill. Na stronie „B” znalazł się unikalny utwór „Poetry” z hipnotyzującym wokalem Dawn Muir.

Ostrzeżenie wytwórni płytowej o „praniu mózgu” dodane do hiper psychodelicznej okładki Elso Schiavo doprowadziło do zakazu sprzedaży albumu w kilku krajach. Nietrafiony chwyt reklamowy mający lepiej sprzedać płytę spowodował ograniczoną dystrybucję i przyhamowała rozpęd zespołu, ale nie samego Vandroogenbroecka. Ten, w poszukiwaniu nowej interesującej sceny, zawędrował do Włoch, a konkretnie do Rzymu, do którego prowadzą ponoć wszystkie drogi. Nowy skład, w którym znalazła się m.in. wokalistka Jene Free, perkusista Barney Palm i szwajcarski gitarzysta Rolph Hug nagrał krążek „Psychonaut”.

Album, ozdobiony fenomenalną grafiką tym razem Umberto Santucciego, zawierał elementy folku i psychodelii bez przytłaczającego elektronicznego szaleństwa debiutu. Wydany w małym nakładzie przez włoską wytwórnię Durium w 1971 roku brzmi jak łagodna i bardziej piosenkowa siostra poprzednika, która wciąż potrafi dać niezłego kopa utworami takimi jak „Coc’O Mary”, „Radagacuca” i bardziej refleksyjnymi numerami „One Morning” i „Feel The Wind Blow”. Ciągnące się za zespołem kontrowersje wywołane przez „Cottonwoodhill” przeniosły się niestety na album „Psychonaut”, który uznano za (uwaga!)… „zachęcający do zażywania narkotyków.” Sytuację mogła uratować seria udanych występów z francuską legendą jazzu, Jean-Luc Pontym, których nagrań jak dotąd nikt nie udostępnił, ale nie uratowała. I tak oto drugie wcielenie Brainticket po cichu się rozpadło.

Zainteresowanie Vandroogenbroecka muzyką antyczną i egipską „Księgą Umarłych” zainspirowało go do stworzenia „Celestial Ocean”, najważniejszego w historii grupy albumu. Nagrań dokonano w sierpniu i wrześniu 1972 roku w rzymskich studiach RCA Victor, gdzie wspierali go Muriel i Palm. Oryginalne egzemplarze miały rozkładaną okładkę zaprojektowaną przez samego Vandroogenbroecka z przypadkowo zamienionymi stronami: front jest jej tyłem i odwrotnie. W środku znajdował się duży plakat z rysunkiem partytury muzycznej. Egzemplarze z plakatem w jakimkolwiek akceptowalnym stanie są dziś bardzo poszukiwane i osiągają cenę od 100 funtów w górę.

Ta z pozoru progresywna płyta ma mocno psychodeliczny posmak i imponującą pogardę dla nadmiernie wirtuozowskich występów w zamian promując nastrój, atmosferę i zainteresowanie muzyką świata podszyte space rockowym brzmieniem. Mimo, że powstała we Włoszech jej klimat jest bardziej zgodny z francuskim i niemieckim rockiem z początku lat siedemdziesiątych. Zespoły, z którymi mają wyraźnie „rodzinne koligacje” to Mythos, Can, Pulsar, Floyd, Amon Dull II, Hawkwind, Cluster, Kraftwerk, Ash Ra Tempel, Dzyan, Popol Vuh… duża ta rodzina.

Osiem piosenek, a raczej dwie epickie strony albumu opowiadają historię życia pozagrobowego egipskich królów podróżujących przez czas i przestrzeń na starożytnym statku z bogiem Horusem u steru. Przepływając przez suche wydmy pustyni, docierają do pięknych naturalnych krain przedstawiających życie na Ziemi, a następnie docierają do Tęczy Czasu. Unosząc się przez Erę Technologii, odkrywają całą wiedzę ludzkości – przeszłą i przyszłą, Z kolei przechodząc przez wszystkie płaszczyzny świadomości docierają do Przestrzeni Pomiędzy, gdzie wszystkie wymiary są połączone i gdzie spełniają swoje wizje.

Krążek, pełen pięknej kosmicznej muzyki i poezji doskonale równoważy hiper aktywnego „Cottonwoodhill” i refleksyjnego  „Psychonautę”. Każda piosenka jest inna i przynosi nowe pomysły. Zaczyna się od „Egyptain Kings”, mojej ulubionej i chyba jednej z najlepszych piosenek jaką Brainticket kiedykolwiek stworzył. Abstrakcyjne dźwięki są wszechobecne. Z bezkształtnego głaskania i poklepywania membran bębnów wyłania się niczym gigantyczny, powolny, kosmiczny ślimak, gęsty, śliski riff mooga. Ciepłe w swym brzmieniu organy wibrują w przestrzeniach podczas gdy linia fletów dmie przez pole dźwiękowe jak jakieś wielkie galaktyczne bóstwo wiatru. Męski szepty i hipnotyzujący żeński głos mówią o „wizji… przestrzeni… i czasie…” Linia basowa buja się nadal, aż zostajemy wciągnięci w kołyszące się fale formujące Ziemię. Atmosfera gęstnieje… pojawiają się mistyczne przepowiednie… To gnostyccy wysłannicy z czasów sprzed czasu! Sitar i flet rozpoczynają radosny taniec świętując narodziny gwiazd. Organy skupiają się wzdłuż głównego punktu energii czakr – idąc w górę kręgosłupa jak ogromny promień słońca. Tylko pokorny „The Queen Of Tung Ting Lake” Dona Cherry’ego z tego samego, 1973 roku, lub  „Vuh” Popol Vuh z wydanej dekadę później płyty „In The Gardens Of Pharao/Aguirre” zapadają w duszy tak szybko i afektywnie jak ten… „Era Of Technology” to bardzo kosmiczna i psychodeliczna piosenka rozpoczynająca się  od dramatycznych organów. Słychać trzy głosy: żeński (angielski) i dwa męskie (niemiecki i francuski). Zakładam, że wszyscy mówią to samo. Później pojawia się dudniąca perkusja w stylu Jaki Liebzeitsa wrzuconego do pralki i jeszcze więcej elektronicznych efektów, które pulsują i pulsują. W końcu utwór powoli cichnie przechodząc w podniosłe brzęczenie gitary basowej, cytry i średniowiecznego fletu z pięknym, wrażliwym wokalem śpiewającym, któremu wtórują organy i harfa.

Druga strona zaczyna się od „To Another Universe” gdzie wśród migoczących dzwonków i kolejnej z wielkich pulsujących linii basu Vandroogenbroecka tworzą się wspaniałe nuty mooga walcząc o przestrzeń. Słychać, że odejście gitarzysty znacząco wpłynęło na brzmienie zespołu, a sam utwór choć dość eksperymentalny jest całkiem przyjemny…   „The Space Between” idzie tą samą drogą co poprzednik. Ma też tendencję do mieszania wszystkich aspektów albumu: progresywnej elektroniki, kosmicznego spoken word i instrumentacji new age w jednym pakiecie. Pojawiają się po raz kolejny trzy głosy w trzech językach, oraz całkiem fajny syntezator, który pięknym solem zamyka nagranie. Tuż potem płynnie przechodzimy do kolejnego wspaniałego utworu unoszącego się w stanie zerowej grawitacji, czyli do „Cosmic Wind”. Brzęcząca perkusja, uspokajające flety, dudnienie luźno naciągniętych strun cytry imitująca harfę tworzą medytacyjny i spokojny klimat osiadając ostatecznie w uzdrawiającym basenie błogiej Nirwany… Od dźwięków fortepianu zaczyna się „Vision”, ostatnie nagranie. Szpula jego cudnych nut stopniowo się odwija, pojawia się perkusja i syntezatorowy riff. Tempo wzrasta, aż do finału z damsko-męskim wokalem i powtarzającymi się słowami „Egipscy królowie” nadając albumowi wrażenie zapętlonego dzieła. Świetny epilog całej historii. Tak świetny, jak i cała płyta.

Pewnego jesiennego wieczoru 1968 roku trzej bracia Miller z Ann Arbor w stanie Michigan, 16-letni Roger i dwa lata młodsi Benjamin i Laurence chłonąc dźwięki Lata Miłości nie przypuszczali, że tego dnia świat wywróci im sie do góry nogami. Sprawcą całego wydarzenia był album „The Piper At The Gates Of Dawn” Pink Floyd, który do domu przyniósł im ojciec, miłośnik muzyki klasycznej i… psychodelii. Płyta, jak sami twierdzili, powaliła ich na kolana i w pewnym sensie uzależnili się do niej. Mimo młodego wieku cała trójka grała już w różnych amatorskich zespołach, w których Roger grał na basie, Benjamin na gitarze, zaś Laurence walił w bębny. W marcu 1969 roku w piwnicy rodziców zorganizowali pierwszą muzyczną sesję pod nazwą „Freak Trio Electric”. Punktem wyjścia do improwizowanego grania był utwór „Interstellar Overdrive”, wokół którego rozwijała się muzyka. Brak bluesowych riffów wyprowadził cały ten jam session w kosmiczne rejony. Po przesłuchaniu taśmy rozentuzjazmowany Roger w swoim dzienniczku napisał: „Brzmi to jak Pink Floyd nagrany z Captain Beefheart’em!” Co prawda jakość dźwięku była bardzo słaba, ale wszystko kipiało w niej ogniem i hutniczym żarem. Ta sesja zmieniła ich pogląd na muzykę. Uwierzyli, że są na tropie czegoś naprawdę wyjątkowego i to był moment, w którym  postanowili założyć własny zespół. Nazwali go Freak Trio. Włączając riffy i motywy z owych improwizacji Roger zaczął tworzyć autorskie kompozycje. Jeszcze tego samego roku gdy dołączył do nich grający na trąbce szesnastoletni Harold Kircher zmienili nazwę na Sproton Layer.

Skąd ta nazwa..? Roger Miller: „Słuchając pierwszego albumu Soft Machine zrobiłem wiele rysunków i po czasie spostrzegłem, że na jednym z nich pojawił się nie wiadomo skąd zwrot „Sproton Layer”. Wydawało mi się, że to dobra, sugestywna nazwa, którą wspólnie zaakceptowaliśmy.” Ich wyjątkowa i euforyczna twórczość obejmowała zarówno progresywny acid punk, jak i ciężką psychodelię z epickimi ciągotami w stronę skandynawskiej mitologii. Sproton Layer szybko zyskał reputację dzięki przekraczaniu granic w swym podejściu do muzyki rockowej. Znani byli z nieprzewidywalnych występów na żywo, gdzie prezentowali swój talent do skomplikowanych struktur muzycznych i kreatywności wykraczającej poza ramy gatunków. Na przełomie lat 1969/70 zagrali około dwudziestu koncertów, Liczba niezbyt imponująca, ale nie zapominajmy, że byli to bardzo młodzi muzycy-amatorzy, na dodatek wciąż uczniowie szkół średnich.

Jeszcze w grudniu 1969 roku odbyli pierwszą sesję nagraniową, którą zorganizował im kolega ze szkolnej ławy, Mark Brahce. Jak można się domyślić dziś już nie ma po niej śladu choć chyba nie ma czego żałować. Brahce, który nie dość, że nigdy wcześniej niczego nie nagrywał to jeszcze rejestrował to jednym mikrofonem na zwykłym amatorskim kaseciaku. Ale był ambitny i uczył się szybko. Na kolejną sesję przyszedł bardziej przygotowany, także pod względem technicznym. Tym razem użył wielościeżkowego magnetofonu szpulowego Concord i sześciu mikrofonów – można powiedzieć full wypas! Nagrań dokonano w piwnicy rodziców (tej samej, w której zaczynali pamiętną pierwszą sesję) wieszając koce na sznurku do bielizny, żeby wytłumić dźwięk. Każdy utwór został nagrany w jednym podejściu, nie było opcji powtórek, nakładek, korekcji dźwięku. Wszystko to odbyło się pomiędzy 27 sierpnia, a 7 września 1970 roku, zazwyczaj po szkolnych zajęciach.

Taśmę zatytułowaną „With Magnetic Fields Disrupted” traktowali bardziej jako wizytówkę niż materiał na płytę. Zresztą mało który promotor poważnie traktował takich dzieciaków, tym bardziej, że rockowa scena w Ann Arbor była naprawdę prężna i stała na wysokim poziomie. Nie było też możliwości, by wydali ją sami. Wszak byli tylko dzieciakami… Pod koniec roku zespół rozpadł się chociaż Millerowie nie stracili kontaktu z muzyką. Niewydane nagrania przeleżały w szufladzie ponad dwadzieścia lat. Po raz pierwszy „With Magnetic Fields Disrupted” jako album został wydany przez New Alliance Records w 1991 roku, ale wtedy został przeoczony przez maniakalnych kolekcjonerów płyt lat 60/70-tych. Drugie życie i kolejną szansę na odkrycie tej „jednej z prawie zapomnianych” amerykańskich grup undergroundowych otrzymał w 2011 roku. Stało się to dzięki niemieckiej wytwórni World In Sound specjalizującej się w wydawaniu cennych, rzadkich, mało znanych kultowych płyt i (co jest godne podkreślenia) w ścisłej współpracy z artystami. Warto zapamiętać tę nazwę szczególnie jeśli ktoś szuka rarytasów z kręgu psychodelii, rocka progresywnego, bluesa, hard i garage rocka. W dołączonej do płyty książeczce znajdują się rozszerzone informacje o zespole i około czterech tuzinów artefaktów, w tym rysunki, listy utworów, fotografie, wpisy do dziennika i wiele innych archiwaliów.

Czterdziestominutowy album został zremasterowany z oryginalnych taśm, tworząc świeży, organiczny i mocny dźwięk. W życiu bym nie pomyślał, że został nagrany amatorskim sprzętem przez amatora-samouka. Energia „With Magnetic…” jest niewiarygodna. Mamy tu dwanaście mocnych, intensywnych epizodów kosmicznej destrukcji i BEZ WYPEŁNIACZY! Dziennikarz „Rolling Stone” i „New York Times”, Michael Azerrad w swojej książce „Our Band Could Be Your Life” opisał ich nagrania jako „cenny dokument niesamowitego zespołu, który brzmi jak Syd Barrett frontman Cream”. Nikt lepiej nie mógł tego ująć! Ale Azerrard nie był wyjątkiem, inni też dęli w trąby zachwytu. Patrick Lundborg, z „Ugly Things Magazine” napisał wprost: „Uznałbym Sproton Layer za jedno z najbardziej wartościowych wznowień 2011 roku, a szczęki opadną tym, którzy myślą, że słyszeli już wszystko z klasycznej ery psychodelicznej.” Earl Candy przypomina, że to „(…) zaginiony klasyk lat 70-tych zespołu z głębokiej dziczy Michigan” po czym dodaje: „Zremasterowany dźwięk jest mocny i intensywny. Posłuchaj i pozwól, aby wniknęło to w twój krwioobieg.” Swoją opinię wyraził też Wolfgang Reuther z „World In Sound: „Sproton Layer to coś CAŁKOWICIE UNIKALNEGO… połączenie łatwego w odbiorze brzmienia z epickimi, monumentalnymi, odjechanymi dźwiękami!” 

I to w zasadzie wystarczyłoby za recenzję tego krążka. Od pierwszych dźwięków „Gift” zaczynającego płytę, przez absolutnie szczere „The Sun”, znakomite „Tidal Wave”, czy powalający swą mocą niesamowity „The Blessing Of The Dawn Source”, aż po ostatni „The Wonderful Rise” album dosłownie miażdży, a jednocześnie zachwyca pod każdym względem. Przejmując eksperymentalnego ducha epoki stworzyli muzykę, która była zarówno awangardowa jak i bogato melodyjna. Byłem i jestem pod ogromnym wrażeniem z jaką lekkością bracia Millerowie poruszali się w tej muzycznej materii. Ci niezwykle utalentowani nastolatkowie grają jak wytrawni muzycy z wieloletnim doświadczeniem. Proszę posłuchać co w nagraniu „New Air” na perkusji wyprawia Laurence, czy Benjamin na gitarze w „Blessing Of The Dawn Saurce”. To się w głowie nie mieści! Niezwykłą rolę w brzmieniu zespołu odgrywa trąbka, której próżno szukać u innych kapel wśród wybuchów sfuzzowanych gitar. Jej diaboliczne dźwięki wytwarzają niesamowicie gęstą i mroczną atmosferę grozy, której sam Alfred Hitchcock by się nie powstydził. Za każdym razem gdy Harold Kircher pojawia się ze swoim instrumentem włoski prężą się na rękach, a po plecach przebiega zimny dreszcz. Jego gra jest niebywała, z innej planety, a przecież ten chłopak ledwo co skończył szesnaście lat! Skojarzenia z C.A. Quintet z pobliskiej Minnesoty i z ich psychodelicznym potworem jakim był album „Trip Thru Hell” są zadziwiająco podobne. Jedyna różnica jest taka, że w tych samych czasach Sproton Layer nigdy nie wydali płyty długogrającej. A gdyby to zrobili dziś kosztowałaby majątek.

Po rozpadzie bracia grali w różnych zespołach. Laurence i Benjamin byli członkami wpływowego zespołu rockowego z Detroit, Destroy All Monsters, zaś Roger brał udział w wielu projektach, z których art-punkowy Mission Of Burma odniósł największy sukces. W latach 90-tych zjednoczyli się i pod nazwą M3 wydali dwie mocno eksperymentalne płyty: „M3” (1993) i „Unearthing” (2001). Do dziś wciąż są aktywnymi muzykami grając i występując a to razem, a to osobno czerpiąc z tego radość.

Gdyby nie mocna współczesna produkcja, która jest przyjemnie prosta, ale bardzo skuteczna, debiutancka płyta hiszpańskiego zespołu Blue Merrow brzmi jak jeden z tych ukrytych klejnotów lat siedemdziesiątych, na które co jakiś czas trafiają niestrudzeni w swych poszukiwaniach muzyczni archeolodzy. To mogłaby być jedna  z tych rzeczy kupiona z przypadku, lub wyciągnięta z kosza pełnego tanich płyt za niecałe euro stojącego w supermarkecie tuż przy wejściu. Nie było żadnego racjonalnego powodu, by ją stamtąd wyciągnąć… a jednak intuicja podpowiadała co innego. A potem wkładasz ją do swego odtwarzacza i po prostu cię powala.

Zespół narodził się tuż przed pandemią, w listopadzie 2019 roku w Ponteverda, ale z wiadomego powodu na sceniczny debiut musiał trochę poczekać. Miało to miejsce dopiero 26 marca 2022 roku w klubie La Iguana w Vigo. Projekt zrodzony z myślą o tworzeniu i wykonywaniu muzyki opartej na improwizacji tworzyli: Damián Garrido (wokal, perkusja, teksty), Ángel Olañeta (gitara), Diego Ruiz (bas), Alberto Cid (perkusja) i Ángel Vejo  (klawisze).  Wybór języka angielskiego jako środka wyrazu enigmatycznych tekstów to kolejny, bardzo ważny znak ich artystycznej tożsamości. Nazwę zespołu zapożyczyli z mitologii celtyckiej. Merrow to syrena swobodnie pływająca w rozległych oceanach, która musi nosić specjalny kapelusz (w języku irlandzkim zwany cochaillín draíochta), aby mogła podróżować między głęboką wodą, a suchym lądem. Na ich Instagramie napisano, że grają psychodelicznego hard rocka z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Po odsłuchaniu płyty odniesienia do Camel, Eloy, Thin Lizzy, Pink Floyd, Uriah Heep, Deep Purple narzucają się same. Na szczęście są to inspiracje, a nie bezmyślne kopiowanie.

Zwieńczeniem pragnień piątki muzyków był fizyczny album „Blue Merrow” wydany przez Rock CD Records w pierwszych dniach stycznia 2022 roku w mikroskopijnym nakładzie 500 sztuk. Po części udało się to dzięki finansowemu wsparciu lokalnej społeczności i sąsiadów z ich rodzinnego Marín, w prowincji Pontevedra. Płytę można było kupić jedynie w sklepie „Elepé” w Vigo, lub bezpośrednio od zespołu. Tak było w moim przypadku dzięki czemu (niejako w bonusie) dostałem ich autografy.

Mimo całej gamy inspiracji muzycy nie podążyli za jakąś koncepcją, nie wybrali wspólnego wątku dla swojego albumu. Każda kompozycja oparta na dźwiękach nieco odległej już epoki jest inna, każda opowiada inną historię, a czas ich trwania waha się od czterech i pół do ponad dziesięciu minut.

Początek płyty, którą otwiera „Uncle Tom” z partią klawiszy z budującymi się melodiami przypominającymi Uriah Heep brzmi jak typowy ciężki rock progresywny z lat siedemdziesiątych. A potem, po dwóch i pół minutach utwór nieoczekiwanie zamienia się w blues rockowy kiler kręcący się wokół Alvina Lee, Rory Gallaghera i Alberta Kinga. Zaangażowanie zespołu jest niesamowicie duże i mam wrażenia jakby ci sympatyczni goście niczego wcześniej w życiu nie robili. Tuż po tym mamy tytułowy, epicki „Blue Merrow” i podobnie jak w pierwszym zaczyna się progresywnie w stylu Atomic Rooster. Delikatny szum fal obijające morski brzeg to tylko prolog, po którym zespół zabiera nas w stronę bombastycznego psycho rocka. Mniej więcej pod koniec pierwszej połowy wszystko staje się spokojne i funkowe, jakby Carlos Santana nagle zaczął improwizować ze Sly And The Family Stone. I kiedy myślimy, że nic już więcej tu się nie wydarzy solidny ciężki riff wskrzesza machinerię raz jeszcze. Kończy to wszystko przepięknej urody łkająca solówka gitarowa jakiej nie powstydziłby się Andy Latimer. Ogólnie ja tu słyszę i Focus i niemiecki Karthago (te bębny!) i mnóstwo Pink Floyd z epoki Alana Parsonsa żonglującego taśmami. Utwór godny finału, a to dopiero drugie nagranie!

Elegancja, którą wykazują w „Three Ways To Say Goodbye” jest godna największego podziwu i znowu jestem przyjemnie oszołomiony. Majestatycznym krokiem zespół kroczy psychodeliczną ścieżką wczesnego Pink Floyd. Owa psychodelia i oryginalność połączone razem wyczarowały świetny rockowy utwór, W głosie Damiána Garrido słychać potężny ładunek emocjonalny, a gitarowe nuty Ángelo Olañety szokują mądrością. On pali niebo na początku „The Utopist” i mogę sobie jedynie wyobrazić jak będąc w transie z zamkniętymi oczami i skupieniem na twarzy wydobywa spod palców magiczne dźwięki trafiające wprost do serca. Jestem pewien, że świat jeszcze o nim usłyszy… Ten ważny psychodeliczny kierunek nie został przez Blue Merrow zatracony, a „The Utopist” jedynie go potwierdza. I to nie tylko przez gitarę, ale także dzięki organowym ciepłym tonom Ángelo Vejo, klawiszowego czarodzieja.

W „Crossing Time” przenosimy się do czasów „Stormbringer” Deep Purple , a także do Grand Funk Railroad z Craigiem Frostem. Brzmienie, pełne zmian tempa i tekstur, zostało zdominowane przez instrumenty klawiszowe, głównie syntezatory i organy. Nagranie kojarzy mi się z zapachem wilgotnej piwnicy pełniącej rolę „klubu”, w której razem z kumplami słuchaliśmy po szkole hard rocka głośno jak tylko się dało… Początek „Traveller’s Way” emanuje akustycznym spokojem, choć wkrótce nabiera elektrycznego napięcia i ciężkiej indyjskiej psychodelii z przeszywającą gitarą z użyciem wah wah, zaś „Images” wkracza w końcową fazę podsumowując album w zupełnie inny sposób. Biorąc pod uwagę, że jest to ballada całkowicie pozbawiona gitary i organów, Garrido jako piosenkarz może zabłysnąć grą na fortepianie. Zamiast palących improwizacji i solówek mamy tu schludne harmonie wokalne, co dowodzi jak wszechstronny jest to zespół.

Można zażartować, że Blue Marrow działał w latach 70-tych i jakimś cudem wpadł w portal czasu, który wyrzucił go w Galicji pół wieku później. Zespół podjął ryzyko wypełniając misję zachowania dziedzictwa muzycznego tamtej epoki należącej do nas wszystkich. I zrobił to bez pośpiechu, z dobrą muzyką. Jak dla mnie perełka wśród debiutanckich albumów wydanych w ostatnich dwóch latach. Wiem, że od jakiegoś czasu muzycy przygotowują materiał na nową płytę. Czy są gotowi na teraźniejszość? Czy może będzie to też kolejny powrót do przeszłości..? Tego jeszcze nie wiem.  Ale na pewno będzie to jedna z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie pozycji.