Legendarnemu prezenterowi brytyjskiego Radia BBC, Brianowi Matthew fani zawdzięczają wiele. Przede wszystkim to, że już pod koniec lat 50-tych popularyzował muzykę młodzieżową, której czas antenowy był wówczas mocno ograniczony, a popyt na nią rósł w tempie zaiste geometrycznym. A także to, że ocalił od zapomnienia wielu wspaniałych wykonawców. Dla młodych muzyków dostanie się do  studia nagraniowego było celem ostatecznym. Nic dziwnego, że tak chętnie korzystali z zaproszeń i rejestrowali swe występy na żywo, które potem promowane były w innych stacjach radiowych. W latach 60-tych Matthew prowadził wiele legendarnych programów, w tym Take It From Here, Saturday Club i Easy Beat. Cała czołówka Wyspiarskiego popu i rocka, ze Stonesami i czwórką z Liverpoolu na czele, przewijała się tam niemal przez całą dekadę. To właśnie jego głos słychać na płytach „Live At The BBC” i „On Air – Live At The BBC Volume 2” The Beatles, a także w innych ważnych sesyjnych kompilacjach BBC z wykonawcami takimi jak Led Zeppelin, The Who, czy Cream…

On także zapowiada artystów na płycie zatytułowanej „TAPESTRY… And Other Lost UK Progressive Bands – British Radio Sessions 1969-1971”, którą w 2013 roku wydała niewielka wytwórnia francuska On The Air. Łatwo domyśleć się, że mamy tu do czynienia ze zbiorem „zagubionych w czasie”  nagrań wykonawców spod znaku brytyjskiego rocka progresywnego. Ten kompaktowy krążek zawiera blisko 80 minut naprawdę fantastycznej muzyki wykonanej przez osiem nieznanych, bądź zupełnie zapomnianych formacji.

Jego siłą napędową jest grupa TAPESTRY. Ten wyborny moim zdaniem kwartet pochodzący z małej angielskiej wioski Warlingham oddalonej od stolicy zaledwie dwadzieścia kilka kilometrów grał muzykę w stylu Renaissance, Rare Bird i wczesnego, delikatnego Genesis głównie z żeńskim wokalem. Co dziwne – z niewiadomych przyczyn długo bronił się przed podpisaniem kontraktu płytowego i jedynie raz, dokładnie 6 sierpnia 1971 roku zgodził się dać koncert w londyńskiej siedzibie radia BBC. 25-minutowy występ, tym razem zapowiedziany przez inną legendę tamtejszego radia – Boba Harrisa został zarejestrowany, a następnie wydany na drugiej stronie kompilacyjnej, winylowej płycie „BBC Transcription Service” z serii „Top Of The Pops” w nakładzie… 100 egz!  Nie muszę chyba dodawać, że dziś ten bardzo poszukiwany rarytas osiąga cenę 500 funtów… Wszystkie cztery nagrania cechuje wysoki poziom wykonawczy. Instrumentalny „Armageddon” to bardzo przestrzenny progresywny kawałek z mocną sekcją rytmiczną i momentami ciężko brzmiącą gitarą; „Sky Farm” (cóż za atmosferyczny i cudny wokal!) z fletem i akustyczną gitarą ociera się o barokowe klimaty; dźwięki klawikordu z punktującą perkusją otwierają uroczą „Sea Suite” zaś partie basu nadają całości głębi i powagi; dziesięciominutowy „Aquarion” to już granie z najwyższej progresywnej półki z urzekającymi partiami gitar, klawiszy, leniwym basem, przelewającą się jak magma perkusją i damsko-męskim duetem wokalnym… ORA to folkowo progresywna grupa, która mimo krótkiej działalności przez cały czas borykała się z sekcją rytmiczną, a raczej z jej brakiem. Kiedy zostali zaproszeni przez Briana Matthew zwrócili się z prośbą do swych przyjaciół, by wspomogli ich w radiowym studio. Zarejestrowali wówczas dwa unikatowe i urocze nagrania z basistą Martinem Turnerem i perkusistą Steve’em Uptonem, którzy w tym samym czasie (październik 1969) formowali formację Wishbone Ash. Wydany w tym samym roku LP „Ora” w ilości ok 1000 egz. niestety nie został zauważony i przepadł na wieki. Szkoda, gdyż zawierał naprawdę niezły materiał.

Ciężki, psychodeliczny GRIFFIN tworzyli byli członkowie grup Skip Bifferty i Heavy Jelly z młodym Alanem White’em na bębnach (potem w Yes). Nie nagrali nigdy dużej płyty; w 1969 roku wydali jedynie singla. Zamieszczone tu 8-minutowe nagranie „The Shine” z kapitalnymi partiami gitar i klawiszami to nastrojowy prog rocka z górnej półki. Nie ukrywam, że należy do moich ulubionych na tej płycie… BLODWYN to już schyłkowy Blodwyn Pig bez Micka Abrahamsa, ale z późniejszym gitarzystą Yes, Peterem Banksem i Jackiem Lancasterem grającym na saksofonie i flecie… Ale Micka Abrahamsa i jego karkołomną grę na gitarze słychać w dwóch następnych utworach, tym razem z grupą WOMMET, czyli pre-Mick Abrahams Band, ze skrzypcami w składzie… Zupełnie nieznany hard rockowy NATURAL GAS brzmi jak mocniejszy Humble Pie, czy też Leaf Hound; niestety grupa ta nie ma nic wspólnego z zespołem o tej samej nazwie, która powstała pięć lat później. Nie mniej „How Long Were You There” to świetny kawałek. Szkoda, że tak krótki… SWEET MARRIAGE muzyczni archeolodzy mogą zapewne pamiętać z jedynego singla „Childplay/Bitter Wind” wydanego w 1969 r. najpierw w Niemczech, a dopiero potem na Wyspach. Brzmieli trochę jak kultowa, pop psychodeliczna grupa Wimple Winch z progresywnymi ciągotami. Zainteresował się nimi John Peel, dla którego 11 sierpnia tego samego roku zarejestrowali kilka doskonałych nagrań. Dwa z nich, gitarowo intensywne i wyborne: „Mart” oraz „Titania” z zapowiedzią samego gospodarza programu zostały dołączone do niniejszego zestawu… Całość kończy psychodeliczno-elektroniczny WHITE NOISE kooperujący z grupą teatralną Welfare State. To jeden z tych zespołów, który śmiało eksperymentował z muzyką elektroniczną; swobodnie używał różnych technik manipulowania taśmami, a do nagrań wykorzystał pierwszy brytyjski syntezator EMS Synthi VCS3…

„TAPESTRY… And Other Lost UK Progressive Bands. British Radio Sessions 1969-1971” to niewątpliwie iście sensacyjna płyta. Jedna z najciekawszych i w sumie najbardziej zaskakujących reedycji z jaką zetknąłem się w ostatnich latach. Wracam do niej często i polecam każdemu, kto chce odkryć na nowo to, co nieopatrznie zagubiło nam się w czasie.